| Przegląd metod terapii osób z autyzmem |
| Cele terapii behawioralnej to: a) rozwijanie zachowań będących zachowaniami deficytowymi Terapeuta ma za zadanie kształtować u dziecka jak najwięcej zachowań adaptacyjnych, które umożliwią samodzielne funkcjonowanie dziecka. Ogromnie ważne jest znalezienie pozytywnych wzmocnień, które będą pomocne w motywacji dziecka do pracy. Wzmocnienie pozytywne- to konsekwencja, która zwiększa częstość występowania zachowania przez podawanie wzmocnienia po wystąpieniu zachowania pożądanego, np. nagroda w postaci odsłuchania ulubionej piosenki. Wzmocnienia te nie muszą być prawidłowe, np. za dobrze wykonane zadanie dziecko może być zmotywowane pozwoleniem na trzepotanie rękoma ponieważ to go uspokaja. Idąc za Fersterem „wzmocnienie negatywne jest nazywane negatywnym tylko w tym sensie, że zachowanie wycofuje bodziec, a nie wywołuje go”. Terapia zakłada uczenie się przez dziecko samodzielności w samoobsłudze, funkcjonowaniu społecznym oraz nauka współdziałania z rówieśnikami. b) redukcja niepożądanych zachowań Do zachowań niepożądanych zalicza się zachowanie wpływające negatywnie na proces uczenia się. Tego typu zachowania to agresja, autoagresja, napady złości, zachowania autostymulacyjne. Stosowanych jest kilka metod usuwania negatywnych zachowań jest to na przykład metoda: wygaszania- polega na wycofaniu wzmocnienia następującego po zachowaniu niepożądanym wykluczenie- stosowane jest zazwyczaj przy występowaniu zachowań agresywnych i napadów złości natychmiastowo. hipokorekcja- przeprowadzana jest w momencie gdy dziecko wyrządzi szkodę. c) generalizacja i utrzymanie efektów terapii. Generalizacja jest najważniejszym etapem stosowania terapii ponieważ tyczy się ona uogólnienia bodźca, czyli stosowaniem nabytych pozytywnych reakcji do nowych sytuacji. Uogólnienie reakcji jest związane ze zmianą wielu zachowań pracując nad jednym. Najważniejszym uogólnieniem jest budowanie umiejętności komunikacyjnych, które są najważniejszą umiejętnością w życiu każdego człowieka. |